Chile-Argentyna-Boliwia

[Ola]

Mała Honda pojechała inną trasą. Dzielnie przejechała kilka tysięcy. I trochę zaczęła "histeryzować". Teraz stoi tutaj obok nas i jest diagnozowana. Coś z elektryką chyba. Ale na pewno pojedzie dalej. W ekipie wyjazdowej najpierw były dwie DRZki, a potem dołączyły do nich DRZki, KTMy i w większośc BMW.. Yamahy żadnej.

Wolnych myśli ciąg dalszy.... czyli "przymyślenia oponiarskie" :-)

Wzięliśmy ze sobą dwa zestawy. Przez pierwsze dwa tygodnie, kiedy jeździliśmy bardziej offowo, używaliśmy z przodu Dunlopów, a z tyłu Mitasów e09 Dakar. Tu rzadko pada i Mitasy spisywały się nieźle. Na chilijskich szutrach brakowało nam jednak trochę przyczepności z tyłu i każde odkręcenie manetki kończyło się uślizgiem tylnego koła. Dunlopy trzymały dobrze, ale schodziły szybko. Na resztę drogi założyliśmy na przód T63. Były bardziej wytrzymałe, ale czułem że słabiej tam z trzymaniem. Nie schodziliśmy z ciśnieniem zbyt nisko. W dodatku było trochę zamieszania, bo tu wskaźniki wyskalowane są w psi i wyjazd się zaczął od tego, że wszyscy koledzy pospuszczali sobie powietrze z kół do 0,2 bara.Gum złapaliśmy mało. W DRZ jedną, ale za to na najwyższej przełęczy. Parę w dużych GSach, dwie w 800kach. Jeden KTM jechał na musach, pozostałe miały szczęście. Drogi w Ameryce Płd. są generalnie czyste i kapcie nie są problemem.

[Ola]

To dziś wspominki księżycowe...

Każdy z trzech odwiedzonych przez nas krajów - Argentyna, Boliwia, Chile - ma jakąś księżycową, magiczną dolinę. Każdy "księżyc" jest jednak inny. Łączy je jedno: wszystkie te miejsca są zachwycające. Nie było jednomyślnosci w ekipie, którą z dolin uznać za najładniejszą.

Tak wygląda księżyc argentyński: Valle de la Luna Argentina. Większa i bardziej rozłożysta od chilijskiej. O przedziwnych formacjach skalnych i pełna szczątek dinozaurów i innych skamielin. Kiedyś, zanim dostała zaszczytną nazwę Doliny Księżycowej, zwana była Doliną Śmierci.











A tak wygląda Valle de la Luna w okolicach San Pedro de Atacama, czyli księżyc chilijski. Po południu, przy zachodzącym słońcu robi szczególne wrażenie. Warto poświęcić kilka godzin na niespieszne powłóczenie się wśród tych surowych skał. Warto zajrzeć w różne dziwne zakamarki, "zgubić się" w księżycowym labiryncie.

























W obydwu tych miejscach spokojnie można kręcić filmy o lądowaniu na księżycu od ręki.